Το κάρδαμο είναι φυτό μονοετές, της οικογένειας των σταυρανθών. Καλλιεργείται πολύ εύκολα, αναπτύσσεται γρήγορα και αντέχει στις καιρικές δυσμένειες. Έχει φύλλα άφθονα με πολλές σχισμές συγκεντρωμένα σε ροζέτες. Το στέλεχος παρουσιάζεται κάπως ενωρίς και διακλαδίζεται, κάνει δε άνθη λευκά και σπόρους κοκκινωπούς.

Η καλλιέργεια του κάρδαμου γίνεται αποκλειστικώς για τα φύλλα του, τα οποία έχουν γεύση ελαφρώς καυστική και διεγερτική της ορέξεως, χρησιμοποιούμενα για αυτό ως είδος αρτύματος πρώτης τάξεως.

Ο τρόπος της καλλιέργειας του κάρδαμου είναι απλούστατος. Ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη. Σπέρνεται σχεδόν καθ’ όλο το έτος- μόνο κατά το καλοκαίρι πρέπει η σπορά να γίνεται υπό σκιά, για να μη σποριάζουν γρήγορα Για αυτό, για να υπάρχει μια συνεχής συγκομιδή η σπορά πρέπει να γίνεται κλιμακωτά, κάθε 10 — 15 ημέρες.

Τα αντίδια έχουν μία ιδιαίτερη και ήπια πικρή γεύση, καθώς επίσης διαθέτουν και υψηλή διατροφική αξία. Όπως τα περισσότερα φυλλώδη λαχανικά, είναι πλούσια σε φυτικές ίνες, σε βιταμίνες και σε αντιοξειδωτικά. Επιπλέον, τα αντίδια περιέχουν αρκετά μέταλλα όπως κάλιο, σίδηρο, ασβέστιο και μαγνήσιο.Είναι φυτό εύκρατων κλιμάτων και δεν ανέχεται καλά τις παρατεινόμενες θερμές και ξηρές περιόδους. Αντέχει αρκετά τις σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα κατά τις οποίες θα δώσει και καλύτερης ποιότητας τελικό προϊόν, (μεγαλύτερο ποσοστό εσωτερικών, λευκών φύλλων).Τα εδάφη στα οποία μπορεί να καλλιεργηθεί είναι ποικίλα, αλλά προτιμάει τα μέσης σύστασης ή κάπως ελαφρά και ποτιστικά, αποστραγγιζόμενα και πλούσια σε οργανική ουσία.

Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Artemisia dracunculus (Αρτεμισία η δρακόντια) . Η ονομασία «εστραγκόν» είναι γαλλικής προέλευσης ενώ στα αγγλικά αποδίδεται ως «τάραγκον». Υπάρχουν δύο ποικιλίες του βοτάνου, το ρωσικό και το γαλλικό. Το ρωσικό, με καταγωγή από την Σιβηρία, θεωρείται το αρχικό φυτό από το οποίο προήλθε η γαλλική ποικιλία. Το άρωμα του ρωσικού υστερεί σε οξύτητα σε σχέση με το γαλλικό που θεωρείται γενικά ανώτερο. Η γεύση του θυμίζει το γλυκάνισο λόγω της κοινής τους ουσίας της ανηθόλης που αυξάνει την όρεξη. Έχει πολλές εφαρμογές στη μαγειρική εμπλουτίζοντας γευστικά σάλτσες κρεατικών και ψαριών, βρασμένα λαχανικά, μαγιονέζες, πράσινες σαλάτες, ακόμα και παγωτά ή φρουτοσαλάτες. Προσθέστε το προς το τέλος στο φαγητό γιατί το παρατεταμένο μαγείρεμα του προσδίδει πικρή γεύση και χάνεται το άρωμά του. Το εστραγκόν δεν ταιριάζει με άλλα μυρωδικά με μόνη ίσως εξαίρεση το λεμόνι και τα μικρά κρεμμυδάκια. Είναι από τα καλύτερα αρωματικά ξυδιού και μουστάρδας. Τα φύλλα του περιέχουν ιώδιο, κάλιο και βιταμίνες Α και C.  

Το κύμινο καλλιεργείται στο Άργος και στα γύρω χωριά και σπέρνεται κάθε χρόνο Γενάρη ή Φλεβάρη, σε κατεβασιές ή σε δυνατές αμμούδες και ωριμάζει Μάιο – Ιούνιο. Δηλαδή ωριμάζει κάτι νωρίτερα από το γλυκάνισο που έχει όμοια καλλιέργεια. Με την διαφορά πως το κύμινο είναι ξερικό. Σπορά κύμινου
Το χωράφι που θα σπείρουμε το κύμινο δεν πρέπει να βγάζει πολλά χορτάρια, ούτε να το σκιάζουν δένδρα. Οργώνεται τρεις φορές βαθιά είσαι με μια πιθαμή και στο τρίτο όργωμα το σβαρνίζουμε καλά με σιδερόσβαρνα για να ισιώσει και να τριφτούνε καλά τα χώματα. Κατόπιν σπέρνουμε το κύμινο στα πεταχτά μαζί με ποταμίσια ψιλή άμμο και σκεπάζουμε ξέβαθα το σπόρο με ντόπια σβάρνα.

Κολοκύθι, ένα από τα δημοφιλέστερα και πιο νόστιμα λαχανικά που φυτεύουμε την ανοιξιάτικη περίοδο και συγκομίζουμε μέσα στο καλοκαίρι. Η καλλιέργεια του κολοκυθιού ανήκει στην ίδια οικογένεια φυτών με το αγγούρι, το πεπόνι και το καρπούζι με τα οποία μοιράζεται παρόμοια χαρακτηριστικά. Τα κολοκύθια τρώγονται βραστά, ψητά και τηγανητά και αποτελούν βασικό συστατικό για πολλές αγαπημένες συνταγές καλοκαιρινών φαγητών όπως η κολοκυθόπιτα, το μπριάμ και τα γεμιστά. Διαθέτουν σημαντική θρεπτική αξία, λίγες θερμίδες και υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες, βιταμίνες κάλιο και ασβέστιο. Η καλλιέργεια του κολοκυθιού θεωρείται αρκετά εύκολη. Την προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε πρωτάρηδες καλλιεργητές, καθώς δίνει πλούσια παραγωγή και αρκετά γρήγορα. Ακόμη κι αν δε διαθέτουμε κήπο, μπορούμε να φυτέψουμε κολοκύθια σε γλάστρα στο μπαλκόνι. Ας δούμε αναλυτικά, τι φροντίδα χρειάζεται η καλλιέργεια της κολοκυθιάς για να απολαμβάνουμε τα πιο νόστιμα κολοκύθια από τον κήπο μας. Η πρώιμη φύτευση της κολοκυθιάς γίνεται στην αρχή της άνοιξης με έτοιμα φυτά που έχουμε προμηθευτεί από φυτώριο ή που ετοιμάζουμε μόνοι μας στα τέλη του χειμώνα σε ειδικό σπορείο. Αν θέλουμε να καλλιεργήσουμε κολοκύθια στα τέλη της άνοιξης, μπορούμε να φυτέψουμε τον σπόρο του κολοκυθιού απευθείας στο έδαφος, καθώς την περίοδο αυτή η θερμοκρασία του εδάφους είναι κατάλληλη για να φυτρώσει ο σπόρος. 

Πριν φυτέψετε τους σπόρους κολοκύθας, θα πρέπει να τους αφήσετε να φουσκώσουν σε ζεστό νερό όλη νύχτα. Για την καλλιέργεια, χρειάζεστε ένα δοχείο με διάμετρο 10 cm έως 12 εκατοστών. Δύο σπόροι κολοκύθας φυτεύονται ανά δοχείο. Για να γίνει αυτό, το δοχείο γεμίζεται με χώμα με πλάτος ένα δάκτυλο κάτω από το χείλος. Αυτό προσφέρει καθαρό πότισμα έτσι ώστε να μην πετάγεται το νερό όταν ποτίζετε.
Με το μυτερό άκρο προς τα κάτω, οι σπόροι πιέζονται περίπου δύο εκατοστά βαθιά στο χώμα. Στη συνέχεια, το δοχείο τοποθετείται πάνω στο περβάζι του παραθύρου και οι πρώτοι βλαστοί θα αρχίσουν να εμφανίζονται μετά από λίγες μόνο ημέρες. Η βέλτιστη θερμοκρασία για τη βλάστηση των φυτών κολοκύθας είναι 20°C έως 25°C. Για να αναπτυχθούν σωστά, είναι σημαντικό τα νεαρά φυτά να βρίσκονται σε περιβάλλον με σταθερή ζεστασιά και αρκετό φως. Μόλις τα πρώτα αληθινά φύλλα εμφανίζονται μετά τα φύλλα βλάστησης, και αυτά έχουν αναπτυχθεί μέχρι την άκρη του δοχείου, το ασθενέστερο από τα δύο σπορόφυτα κόβεται. Μόνο το ισχυρότερη φυτό αφήνεται να αναπτυχθεί, έτσι ώστε να μπορεί να τοποθετηθεί έξω στον κήπο αργότερα. Αλλά βεβαίως, και τα δύο σπορόφυτα μπορούν να παραμείνουν στο δοχείο για να φυτευθούν έξω αργότερα.